iş hayatı

tam olarak bok çukurudur. belli bir yaştan sonra mecburen içine girdiğiniz, düzene uyarsanız yaşayabileceğiniz, düzene çomak sokarsanız dibi göreceğiniz saçlarınızı döken, gözaltı torbalarınızı şişiren, özel hayat bırakmayan, insanı stresle doldurandır.

her gün yüzleşmek zorunda olduğum ve günde sekiz saatimi ipotek eden şeydir. olmaz olsun'dur, lanet gelsin'dir. annelerimiz, babalarımız yıllarca koca bir yılı sadece yıllık izin ile geçirerek buna nasıl tahammül edebiliyorlardı, anlam veremiyorum. şimdi uykusuzluktan sözlerimi noktalıyor ve devriliyorum.

önümdeki sınavı atlatirsam ins yaşayacağım şey. amin

monster head kardesim dogru soylemis tam bi bok cukuru.bin bir umit heyecanla basliyon ise.idealistsin yeni mezunsun bilgiler guzel üniversite yeni bitmis kafa gıcır .bide iş icin sehir degistiriyon.yavas yavas giriyon cukura.arkadas ariyon samimiyet ariyon üniversiteden yeni cıktık ya samimiyetin kralını üniversitede yaşadım ben sanıyosun ki iş hayatıda öyle olacak.bi bakiyon adama boş teneke.o kadar sığ düşünceler sığ hayatlar sığ muhabbetler.35-40 yaşında adamlar sokmak ve koymak uzerine endeksli espiri anlayislariyla sariyor cevrenizi.bi gün kanka oldugu adama ertesi hafta yarım ağız selam veriyor.yöneticiler dersen ayri dert ne adalet var ne anlayış.üç beş is ahlakindan haberi olmayan adam istedigi gibi at koştururken sen tedirgin davranırsın cünku adalet yok.işten en az anlayan adam en çok konuşur.bunun gibi bir sürü şey.ama katlanacan ne başka iş yapma şansın var nede maaş almadan bir ay gecinecek maddi gücün.işimi seviyorum cok sukur ordan bi kurtaririmiz var.hesaplarıma gore emekli olmak icin bu isi 35_40 yil yapacam bu sartlarda kanser olmadan ölmek mümkün değil.allah hayirlisini versin.

adaletsizliklerle doludur. bir balya dokümanı fotokopi makinesinin camlı yüzeyine koyup, "neden hepsini çekmedi de bir sayfayı çekti?" diye soran adam benim aldığım paranın en az 6 katı ücret alır..

merhaba. ben 27 yaşındayım, adım b. evde oturmayayım diye 5 yaşında anaokuluna başladım. evde oyun oynasam ya da doya doya televizyon izlesem ya da en güzeli sabahtan akşama kadar mahallede koştursam da olurdu ama anaokulu diye bir kurum vardı ve ailem oraya yolladı. yine ben 5 yaşında sıkıntıdan okuma yazmayı çözmüştüm ama ilkokul diye bir şey yaratıldığı, beş yıl boyunca çocukları oyalamak için bir bina yapıldığı için oraya gönderildim. ilkokul birinci sınıfı bitirdiğimde basit bir şekilde matematik anlatmayı beceremeyen babam sayesinde iki bilinmeyenli denklem çözebiliyordum. ilkokulun beş yılı boyunca acayip sıkıldım. bu beş yılda defalarca dizimi kanattım, blok fülüt çalmayı öğrendim, bir kere gözümü yardım, kabakulak ve su çiçeği geçirdim, düzgün olmayan yazımı bir türlü düzeltemedim. onun dışında çok sıkıldım. bir de evde ailemin dinden hiç bahsetmemesi fakat okuldaki çocukların sürekli "allah karanlıktaki karıncayı bile görür" demesi yüzünden paranoyak oldum. bir ara babamın düşüncelerimi okuyabildiğini düşünüp yaramazlık yapamıyordum. ha bir de ilkokul beşte harket enerjisinin ısı enerjisine dönüşümünü anlatmak için kaydıraktan kayan ve poposu yanan çocuk örneğini verdiğim için dayak yedim. ilkokul dört ve beşinci sınıflarda anadolu lisesi sınavına hazırlandım. çünkü iyi iş bulabilmek için iyi üniversiteye gitmek, iyi üniversiteye gidebilmek için de iyi liseye gitmek gerekiyordu. çocukluğumu ders çalışarak geçirdim. ilkokuldan sonar hazırlık okudum. bak o güzeldi. sonra ortaokul ve lise. bozulmayan sırayla ve aynı kelimelerle selçuklular, osmanlı ve cumhuriyet tarihleri öğrendim. liseden mezun olduğumda ikinci dünya savaşı hakkında hiçbir şey bilmediğim gibi birinci dünya savaşı da benim için bir sırp milliyetçisinin frand ferdinand'ı öldürmesinden ibaretti. bol bol dua ezberledim, saçma sapan matematik problemleri çözdüm, üçgenin iç açılarını ve dış açılarını ezberlemem yetmiyormuş gibi onyedigenin bir dış açısını hesaplayabiliyordum. blok fülüt çalmaya devam ettim. sandıktan takla attım. mercekte kırılan mum ışığının iz düşümünü buldum filan. bunlar hep iyi bir üniversite ve akabinden gelecek iyi iş hayatı, bol para içindi. hayatımın en ergen yıllarını ders çalışarak geçirdiğim için manyak bir ergen oldum. çılgın gibi test çözdüm. trigonometri, türev, integral öğrenmeye çalıştım. beceremedim çünkü çok sıkılıyordum. üniversiteyi kazandım. ilerde iyi bir iş bulabilmek için anorganik kimya dersini geçmem gerekiyordu ve bunun için periyodik cetveli ezberledim. sonra sülfürik asitle elimi yaktım. bir keresinde organik kimya laboratuarında astım krizim tuttuğu için profesörden azar işttim. haklıydı, astımım varsa niye bu bölümü okuyordum? ama kimya bölümünde ne okunur, kimya mezunu ne iş yapar bilmeden o bölüme girmiştim işte. zar zor mezun oldum üniversiteden, tca siklusunu ve karbondioksitin molekül orbital şemasını çizmeyi ezberleyerek. yaşım 24'ü bulduğundan artık ne iş yapmak istediğimi biliyordum ve yüksek lisansa başladım. genetik bölümünü kazandım, kanser çalışmak için heyecanla okula gittim tezlerin dağıtıldığı gün. maya çalışması verdiler bana. "kanser?" dedim, "maya da iyidir" dediler. yüksek lisansı bıraktım. iş aramaya başladım sonra. istanbul'da 1+1 bir ev ve sadece elektrik faturasını karşılamaya yetecek işler teklif ettiler uzunca bir süre. halbuki ben 24 yaşıma kadar iyi bir iş bulabilmek için franz ferdinand'ı, tca siklusunu ezberlemiştim. blok fülüt bile çalmıştım! bari doğalgaz faturamı da ödeyebilseydim! bir süre sonra tüm faturalarımı da ödeyebileceğim bir iş buldum. çünkü hak etmiştim bence. en çok sandıktan takla atarken haketmiştim! iki yıl oldu. iki yıldır allahıma çok şükür faturalarımı ödüyorum. iki yıl oldu, iki yıldır mobbing yaşıyorum. iki yıl oldu, iki yılda defalarca hıçkıra hıçkıra ağlayarak çıktım ofisten. iki yıl oldu, iki yıldır nefret ederek geliyorum işe. merhaba, ben b. birkaç ay sonra 28 yaşımı bitirecek ve 29. yılımdan gün almaya başlayacağım. 5 yaşından beri iyi bir iş bulabilmek için saçma sapan işler yapıyorum, ama mutsuzluktan ölüyorum. hem badminton oynamayı öğrendiğim hem de ikinci dil olarak öğrenmeye çalıştığım almanca ile "ich bin acht un zwanzig jahre alt" demeyi becerebildiğim halde hayatımın 2/7'sinde geç uyanabilmek ve kahve içmeye gidebilmek için hayatımın geri kalan 5/7'sinden nefret ediyorum. merhaba, intihar edelim mi? not:alintidir

bok gibi de bişeydir. sözüm ona dünyanın en iyi spor markasının bir mağazasında yöneticisindir. mağaza taşınacaktır kapanır. 3 gün izin yapıcaksın diye köpekler gibi saatlerce çalıştırırlar. hah dersin tamam rahatlayacağim. cumartesi sabah 8de gene dikerler. hatta şu an o saçma binadan yazıyorum sözlük. i̇ş hayatı cidden boktan.

ayaklar ağrımaya bel bükülmeye başladığın da tadı kaçıyor

özlediğim hayat. uzun süre çalışmaya alışan ben şu anda sadece öğrencilik ile yapamıyorum. çalışmaya alıştığım için olsa gerek evde duramıyorum.

çalıştığım yazılım firmasının medya şubesine geçip, çalıştıkları ünlülerin danışmanlığını yapmam istendi bugün. konser, söyleşi, konferans tekliflerini menajerlerine iletip, ayarlayacakmışım. "istemezsem peki orayı?" dedim. "ben sana sadece teklif sunuyorum tamamen sana kalmış cevabını" aldım. ne yapacağım, hiçbir fikrim yok. tele satış sorumlusuyum şu an. akşama kadar oturuyorum sadece. ordayken daha farklı olacak, iyi mi olacak kõtü mü olacak kestiremiyorum.

i̇ş hayatım bile okulda geçiyor. ama sanırım iş gözüyle bakamadığımdan sorun yaratmıyor. tek işimiz çocuklara bir şeyler öğretmek olsa keşke. bunun yanında milyonlarca önemsiz detayla muhattap oluyoruz. eksik yazılan yıllık plan mesela. bazen bu çocuklarımızdan değerli oluyor idarecinin gözünde. o yüzdendir ki evet iş hayatı zor diğer bütün hayatlar gibi. i̇nsanı yıpratıyor, kendin olmayasın diye elinden geleni yapıyor, seninle savaşıyor bildiğin.

bu ara bir iş yerindeki çarpık ilişkileri gözlemliyorum.yetersiz ve köylü kurnazı tiplerinden gına gelmiş olsa da müdüründen, patronuna iş dışında yeterliliği olmayan bu tipleri dilediğim gibi yönlendirebiliyorum, idare edebiliyorum. sırtım yere gelmez ve çabuk yükselebilirim bunu hissediyorum. ama yarın işi bırakıcam çok sıkıldım bu sığlıktan. (bkz: miligram deneyi) ve (bkz: pygmalion etkisi) bu iki tekniği kullanarak çalışanları pis sömürüyorlar gerçi bu kadar sistematik değiller. onu da tam beceremiyorlar ama temelde çalışanlarda bu etkileri bırakmaya çalışıyorlar. ha bir de ikinci sınıf rekabet kurumu gibi hareket etmezler mi ona bitiyorum. müşterilerde ise (bkz: yem etkisi) gibi klasik yöntemler kullanıyorlar. i̇nsanların çoğu gerçekten bir kalıba sığdırılabilecek kadar düzmüş onu anladım. o yüzden en klasik yöntem bile para kazanmak için yeterli. çoğu zaman bir insanı yönlendirebilmek bu kadar kolay olmamalı diyorum ama cidden sömürü öyle zor bir şey değilmiş. her neyse bu ara kendimi yanardağda mahsur kalmış sikörtıl gibi hissediyorum anlıyor musunuz?

Arkadaşlar stajdan bildiriyorum lanet bir şey. Daha işe başlamadım bile fragman bu. Okulu uzattım diye göbek atıyorum resmen. Öğrencilik muhteşem bir şeymiş.

arkadaşlar bende stajımın ikinci gününden bildiriyorum ampul kırarken parmağımı kestim çok sızlıyo

Eğer yeniysen ve özel bir kurumda çalışıyorsan herkes seni kullanmaya çalışır, İyi niyetini suistimal ederler. Senden tecrübeli insanların her türlü huyuna katlanmak zorundasındır.

Son zamanlarda çıktığım en erken saat 12, bugün ise şu saat oldu hala işteyim. Yalnız çok güzel bir fikrim var kendimce. İşi gücü bırakıp bu amına kodumun mesleğini terk edip, stresten ve yoğun çalışmadan kurtulup sadece maadanız satmak istiyorum. Gerçekten tek hayalim bu şu aralar, gecelere kadar çalışma derdi yok. Müşteri bunu beğenmedi derdi yok. Belki bakarsın işimiz yürür tere roka işine de gireriz. En kısa sürede bunu gerçeğe dökme hayali içerisindeyim. Sikeyim dünyayı ben mi kurtarıcam?

Tücrebesini ayrı sikeyim insanlarını ayrı sikeyim çalışmayı kim bulduysa en çok onu sikeyim

sıyırmama ramak kaldı. birkaç ay önce uzun bir işsizlik sürecinden sonra bir şirkette işe başladım, önceki şirketimden edindiğim tecrübelerle ve biraz da ölümü görüp sıtmaya razı olma kafasıyla kötünün iyisi olarak başlangıç yaptım. "biz burada aile gibiyiz" samimiyetsizliğine elbette başta da inanmamıştım ama böylesini de hayal etmemiştim; rekabet gerektirecek hiçbir iş akışı olmamasına rağmen herkeste tuhaf bir rekabet var. herkes birbirinin arkasından konuşuyor, tahmin ettiğiniz gibi yüzlere de gülücükler saçılıyor. kurumsal olmayı her şeyi kağıda dökmek üzerine zannediyorlar. ast-üst mevkiileriyle kafayı yemişler. sürekli ağzım açık etrafı izliyorum. ne için savaşıyorsunuz? diye çığlık atacağım az kaldı. he böyle üstün körü bahsedince "her yerde böyle şeyler olur abiiğ" diyebilirsiniz de ı-ıhh ben diyemiyorum, demek de istemiyorum. her günümün her anını beraber geçirdiğim insanların korkunç düzeyde pislikler olmasını kabul edemiyorum. iç meselelerin haricinde varoluş sancılarım karnımı tekmeliyor resmen. günümün 12 saatinden fazlası yoluyla beraber işe gidiyor. hergün aynı. sabah kalk, yola çık, çalış çalış çalış akşam eve gel duş al yemek ye uyu, uyan... döngüye bak! kusacaağım gerçekten. az önce fark ettim aylardır bir sayfa kitap okumamışım, izlemeyi sevdiğim her şeyi yarım bırakıyorum. dizi/film keyfi zaten hak getire. akşam eve yorgun gelmiyorsam nimet olmuş. yeğenimi 2 günde bir görüp her şeyiyle ilgilenmeye çalışan ben yerine arada bir sesini duymak için fırsat kovalayan ben geçmiş. bak yazarken gözlerim doldu şerefsizim. sosyal hayat mı? yoo dostum yoo... akepe hükümeti onu zaten sıfırlamıştı, iş hayatı da bir güzel eksiledi. he gerçi sözlüğün isim hakkını da vermiş olduk. (bkz: bir de böyle düşün) tamam diyorum kızım bas istifayı... hoop gelecek, yaşam kaygısı basıyor her yanımı. işsizlik çok daha korkunçtu hatırladığım kadarıyla... bilmiyorum ne olacak ama gerçekten ben böyle sistemin böyle devr-i devranın izzeti ikramını sikeyim arkadaşlar. dört tarafı bok çukuru. ruhum ağrıyor. teşekkürler kapitalizm.

Az önce tam olarak iş hayatının bizden götürdüklerinden dert yanıyordum. Çalışmak güzel ama iş hayatı beni köreltti mutsuz ve halsiz biri yaptı dememle bu başlığı görmem bir oldu. İşe başladığım ilk zamanlar daha çok vakit ayırıyordum kendime ama artık başka türlü yoğunluklar da işin içine girince akşamları hepten pilim bitiyor. En son ne zaman kitap okudum hatırlamıyorum. Çok uzun zamandır 2-2.5 saatlik filmleri tek seferde bitiremiyorum iki hatta bazen üç günde falan bitiriyorum. Milletin 1 haftada bitirdiği diziler benim elimde aylarca sürünüyor. Zar zor yaptığım birkaç parça şey kaldı kendime dair. Belki inanmayacaksınız ama her gün iş dışı sadece 1 şey yapabiliyorum. Mesela çamaşır atacaksam odamı ertesi gün temizliyorum. Duş alacaksam filmi ertesi gün izliyorum gibi. Yemek falan zaten yapmıyorum yaparsam da haftalık yapıyorum çünkü yemek yapıp yiyeceğim vakitte uyurum daha iyi djfjf Her gün sadece ve sadece 1 işe yer kalıyor şaka gibi. Önceliğe göre o şanslı "1" işi görmeye çalışıyorum sızıp kalmadan Fjfjf İstediğim meşguliyet bu değil. Arzuladğım dünya telaşı böyle bir şey değil. Üstelik yaptığım işten memnunum ve işyeriyle alakalı ciddi bir problemim olmamasına rağmen böyle hissediyorum. Çünkü sürekli yorgunluk ve monotonluk ruhumda ağırlık yapıyor artık. Mutlu olduğum yere fiziksel olarak dayanamıyorum. Bunun bir de mental yorgunluğunu yaşayanlara allah sabır versin depresyon sebebi cidden. İşte bu yüzden bir insan aynı hayatı maksimum 5 yıl yaşamalı diye bir altın formül uydurmak istiyorum müsadenizle. 5 yılda bir level atlamazsak ya da olumlu bir değişiklik gerçekleşmezse hayatımızda tıkanıklık oluyor. Ben 4 yıldır aynı hayatı yaşıyorum. Güzel bir gelişme için son 1 yılım kaldı. 1 yıl içinde hiçbir şey olmazsa o zaman yakarsa dünyayı işte bu garip kızıl yakar.

Herkes tecrübeli eleman arıyor. Sektörde en az 5 yıl tecrübeli diye bı ilan gördüm. Ya değil 5 yıl 15 yıllık tecrübesi olan bı adamı alsanız ben o işi ondan daha iyi yaparım. Ama adam benden cv istiyor. Sektörde çalıştığıma dair 4A hizmet dökümü istiyor. Baba ben ömrümde ikinci defa bir işte legal olarak çalışıcam. Bu zamana kadar hep sigortasız (fazla para için) çalıştım nasıl 4A veriyim... Diyemedim. Haklısınız rahatsız ettim dedim kapattım. Ulan şundan 1 yıl önce kendi evimde kendi işinde biriydim 1 senede nasıl bu hale geldim amk yemin ederim anlamıyorum.

Bugüne dek ne değişik insanlar var dediğim ortamlardı hepsi. Şimdi yeni bir ortama gireceğim artık tüm değişik insan kotamı doldurdum bence be hayat. Gül yüzüme

Çok karmaşık. Aşk hayatı kadar neredeyse. Ben bana uygun, bir ömür severek çalışacağım işi nasıl bulacağım? Böyle bir iş var mı?

Yolda görsek selam vermeyeceğimiz insana tahammül etmek zorunda kaldığımız, alakasız işlerin üzerimize yığıldığı, yaşamımızın en güzel yıllarını sabah sekiz akşam altı çalışarak heba ettiğimiz hayattır.

geçmişini sikiyim nerde eğitimsiz, alagavat, kanıbozuk, karakteristik orospu çocuğu insan varsa bu süreçte hepsi mi bana denk gelmek zorunda? yemin ederim iletişimde olduğum ve çalışmak zorunda kaldığım insanları gördükçe ben deliriyorum kafayı yiyicem amk

çok zor.. saçma sapan arkadan çevrilen oyunlar, kazılan kuyular, konuşulan sözler.. hayretler içersinde kalıyorum her seferinde. ya diyorum artık herkesten her şeyi beklerim sorun yok, sonra bir olay oluyor e ama yok artık diye yine şaşırıyorum yine hayretlere düşüyorum ahdgsh bakın ayrımcılık desen var, hak yeme desen var, mobbing desen zaten var.. allahım diyorum bazen, allahım alışmaya alışırım da sen beni onlardan eyleme, sen beni o insanlar gibi olmaktan sakın çünkü bunlar insan değil ya yemin ediyorum değill.

ben ulan herkes de yorumlarda duyar kasmış. biraz salın bee.

kimseyle kavga etmem, son raddeye gelmedikçe tartışmam. son raddede sesim çıktığı için de herkes beni haklı bulur. yöneticiler de çalışanlar da bir yerden sonra gelip bana birbirlerini şikayet etmeye başlamışlardı. çünkü karşı tarafa anlatmayacağımı biliyorlardı. anlatmıyordum da. ama bir süre sonra hangi taraf beni sinirlendirse söylediğini gidip diğerine ispiyonladım. beni harcamamak için benim anlattığımı da söylemiyolardı. iş hayatımı ilkokul 3.sınıf stratejilerle kafayı yemeden devam ettiriyorum

ABD ve SSCB arasında bu kadar soğuk savaş dönmedi. Hastane gibi senin ben amk diyor fazlasına susuyorum.

Bu hayata atılmam için birçok imkanım var fakat cesaretim yok. Aslında cesaretim var ama benden beklenen adımlar büyük adımlar. Küçük adımlarla yavaş yavaş ilerlemem değil de bir anda büyük adımlar ata ata ilerlemem bekleniyor. Bunu da kolaylaştırabilirim aslında ama kendime olan güvenimin kırılmasından çok korkuyorum. Yaklaşık bir haftadır bu konuyu ciddi ciddi düşünmeye başladım ve çevremle ufak ufak paylaştım. Sanırım gözümü karartıp yapacağım bunu. Ya rezil olacağım ya vezir. Vezir olabileceğime inanıyorum ama yersiz korkularımdan da kaçamıyorum. Bu süreç uzadıkça bendeki stres artacak o yüzden gözümü karartıp atılmaya karar verdim. Ya yapacaksın ya yapacaksın bilsen, başka çaren yok… şımarıklık yapma lüksün de yok. Herkes yaparsın derken senin yapamam deme lüksün yok.. kendime not

en iyi çalışma modeli hibrit ya. hep ayni seyi yapmak bi zaman sonra sıkıyor. haftada 2 3 kere mesaiye 10dk kala uyanmak istiyorum artik.